Ti's niks en het einde van de wereld!!

Sintra:
Waar we nu toch weer terecht zijn gekomen. Het huis is van
een wat oudere man, Alexandre. Zijn dochter had gezegd dat het huis veel te groot is voor hem alleen. Hij is in mei begonnen met Airbnb en het is nu de tweede keer dat hij gasten heeft. Spannend, ook voor ons want in de vorige Airbnb sliepen we ook bij ene Susana thuis, maar zij bleek daar te werken en ook te koken, de keuken stond vol met haar spullen, maar ze woonde er niet. Hier zitten we in zijn keuken, in zijn huiskamer en mogen we overal in en bij. Ik durf echt geen keukenkastje open te trekken. We moeten wel, want het ontbijt mogen we zelf regelen.
In de avond speelt Portugal op het EK, we kijken samen met hem de wedstrijd en borrelen nog lang na. Wat een bijzondere ervaring voor beiden. We drinken alle 3 de avonden een afzakkertje met hem en hebben bijzondere gesprekken. De laatste avond heeft hij een "very special" Madeira wijn uit zijn wijnkelder gehaald. Als ik deze later opzoek, zie ik dat de fles inderdaad erg prijzig was.

Mijn enkel doet pijn, da's mooi want nu hoef ik even geen bergen meer
te beklimmen. Een berg beklimmen is meestal toch maar akelig. De enige keer dat ik nog wil klimmen is over een paar dagen als we naar de Ponta de Piedade gaan! Sintra zelf is sprookjesachtig mooi. Paleizen, kastelen, kleine straatjes, live muziek en verse visjes op de barbecues. We dwalen uren door de tuinen van een kasteel, overal zijn verstopte hoekje, trappertjes die nergens heen blijken te gaan, een put van 27 meter diep, we klimmen en dalen en spelen met de camera. Ed heeft veel lenzen bij zich, da's zwaar maar elke vakantie misten we weer een bepaalde lens, nu kunnen we echt precies de foto's maken die we willen.
Ik wil een oude vissersvrouw fotograferen, dat mag als we haar vis kopen, de vis vindt ik niet te vreten, maar de foto is schitterend. Het harde werken in de bloedhete zon is tot in elk detail te zien.

We belanden bij een strand met wat rotspartijen en zien de zon gaat ondergaan door de rotsspleten heen, terwijl we genieten van vers gevangen vis. Wat een heerlijk land.

In Lagos volgen we dan eindelijk de borden Ponta da Piedade. Een klein beetje de reden dat we voor dit plaatsje hebben gekozen.
Ze zeggen dat dit de mooiste plek ter wereld is. Dat willen we natuurlijk heel graag zien. Telelenzen, dichtbij en veraf lenzen, de hele klerezooi gaat mee. Er zijn weinig mensen en we zien alleen een vervallen strandtent en een wandelpad. Hier is het dus niet, we kopen er een te duur flesje water en vertrekken, want dit is niks. Het is al laat, dus we zoeken morgen wel.
In het huisje aangekomen zoeken we op de kaart waar het dan wel was en verder vertel ik niks...
Ik vertel niet dat we op de mooiste plek te wereld waren en het "niks" vonden.
Dat als we even het pad waren afgelopen... nee nee, ik zeg er helemaal niks over :)

Lagos is te toeristisch, leuk voor een avondje maar niks voor ons. De laatste avond prik ik Sagres op de kaart. We rijden er eigenlijk pas na zevenen heen en zien wel waar we uitkomen. In Sagres zien we een vuurtoren in de verte, de zon gaat bijna onder dus Ed geeft ff gas.
Bij het eindpunt lijkt het wel het einde van de wereld. Er zijn wel 100 mensen daar?
Als we bij de rosten aankomen begrijpen we waarom. Het noemen het hier echt het einde van de wereld en het is de meestbezochte, spectaculairste zonsondergang van de Algarve. Voor ons een zelfgevonden cadeautje, zonder reisgids en tripadvisor beoordelingen. Het is een fantastische, heerlijke laatste avond.

Portugal, pracht en praal, stijle straatjes, schitterende vergezichten, fijne mensen, heerlijk weer
Tjonge jonge jonge, wat wil een mens nog meer?