Paspoort kwijt, Paradise en helse rit!
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Ed en Rita
22 Oktober 2015 | Costa Rica, Monteverde
Paspoort kwijt, Paradise en Helse rit....
Eindelijk zon, zee, strand en geen regen. We zijn in Samara, aan de kust. Hier kunnen we bijkomen van 2 prachtige weken natuur. De sfeer in Samara is Caribisch. Heeeeerlijk!
Snel willen we inchecken in het hotel, maar tot mijn grote schrik ligt mijn rugtas niet in de auto.
Eigenlijk is het onmogelijk dat die weg is, die draag ik dag en nacht bij me. Maar toch...hij is er echt niet.
De receptioniste spreekt nauwelijks Engels maar in ons en haar beste spenglisch belt ze naar de vorige Lodge. Spannende minuten waarin ik lichtelijk in paniek raak, maar hij is gevonden. Opluchting, maar nu een nieuw probleem. Het is 3 uur rijden! En weer terug! Ik voelde me bij vertrek uit de vorige lodge behoorlijk beroerd, waarschijnlijk daarom tas laten staan, geen aandacht genoeg gehad. Van Ed mag ik daarom ook nu niet mee heen en weer rijden. Hij stapt weer in de auto en is 4,5 uur later weer terug. Als een volleerd Costericaan heeft ie de wegen doorstaan en mijn paspoort gehaald. Love him soooooo much!
We genieten van Samara, van de zon, zee en strand, en gaan op dolfijnentocht met een mini catamaran. De zee is ruig en Ed wordt ziek van de golven, ondanks de primatour. Wel zien we dolfijnen en grote zeeschildpadden, we snorkelen, maar eigenlijk is hij alleen maar blij als het afgelopen is. Dat het begint te gieten en we door de stromende regen over het strand sjouwen in badpak is alleen maar lekker. Alles beter dan op die boot.
Lekker eten aan het strand met een reggae muziekje erbij, maakt een hoop goed. Samara is een paradijsje.
En dan de rit naar San Jose. Over een stuk van 260 km doen we ruim 6 uur. Vrachtwagens die maar moeizaam de berg opkomen, duiken doorlopend voor ons. Het schiet echt niet op.
Op een stukje van 50 km rondom San Jose zie we 4 behoorlijke ongelukken, een bus laat mij niet invoegen en dreigt me de weg af te drukken.
Als we uiteindelijk in San Jose zijn begint het feest pas echt. Overal mensen, brommers, fietsen, voetgangers, auto's, taxi's, bussen en getoeter! Links en rechts haalt iedereen je in. We zetten de Latijns Amerikaanse muziek lekker hard, Ed filmt en ik loods ons met het grootste plezier door deze crazy stad. ge-wel-dig. Als je niet in kan voegen steek je gewoon even je hand uit het raampje, dan laten ze je wel voor.
Uitgeput maar nagenietend van deze helse rit duiken we na een douche San Jose in.
Daar is het niet veel anders. Oversteken naar de andere kant js een hele onderneming, honderden voetgangers gaan overal en nergens naar toe.
Op straat wemelt het van de straatverkopers die luid hun waren proberen te verkopen, alles en iedereen schreeuwt en roept door elkaar heen. Niemand valt ons last lastig of dringt aan. Dat is in andere steden vaak wel zo.
Mijn hart breekt hier. Een baby op schoot van zijn jonge moeder, ze schreeuwt om het hardst om haar loten te verkopen. Dit kind heeft een gehoorprobleem voor hij 4 is.
Mensen zonden handen, voeten of benen, zich voortbewegend met houten krukken, scheef gegroeide mensen, oude mensen, allemaal proberen ze wat centen te verdienen door iets te verkopen.
De volgende ochtend lijkt het allemaal wat rustiger. We gaan naar de overdekte markt. Schijn bedriegt. Niks rust. Half San Jose is hier!
Kraampjes vol vis, kip, vlees, kruiden, eten, honing, bloemen. Ogen en oren tekort hebben we hier. Iedereen wil op de foto, geen enkel probleem. We maken er heel veel op deze prachtige markt. Ik bots tegen een vuilnisvat aan waar 2 complete varkenskoppen inliggen, ze kijken me lachend aan.
Wat een cadeautje, deze laatste ochtend.
Wat een andere wereld was dit. De luxe van de lodges, de grootsheid aan natuur, de bijzondere wegen, de altijd vriendelijke Costaricanen, het heerlijke eten, de bijzondere dieren, de rijkdom, de armoede, de mensen die we hebben ontmoet maar vooral samen genoten, verwonderd en gelachen.
Eigenlijk zijn we er nog niet klaar voor, maar vandaag vliegen we toch echt terug naar het hectische Nederland, waar de eerste afspraken in november nu al weer binnensijpelen.
Misschien doen we af en toe gewoon even een weekendje de deur op slot. Dan weten jullie waar we in gedachten zijn.
Pura Vida Costa Rica
Eindelijk zon, zee, strand en geen regen. We zijn in Samara, aan de kust. Hier kunnen we bijkomen van 2 prachtige weken natuur. De sfeer in Samara is Caribisch. Heeeeerlijk!
Snel willen we inchecken in het hotel, maar tot mijn grote schrik ligt mijn rugtas niet in de auto.
Eigenlijk is het onmogelijk dat die weg is, die draag ik dag en nacht bij me. Maar toch...hij is er echt niet.
De receptioniste spreekt nauwelijks Engels maar in ons en haar beste spenglisch belt ze naar de vorige Lodge. Spannende minuten waarin ik lichtelijk in paniek raak, maar hij is gevonden. Opluchting, maar nu een nieuw probleem. Het is 3 uur rijden! En weer terug! Ik voelde me bij vertrek uit de vorige lodge behoorlijk beroerd, waarschijnlijk daarom tas laten staan, geen aandacht genoeg gehad. Van Ed mag ik daarom ook nu niet mee heen en weer rijden. Hij stapt weer in de auto en is 4,5 uur later weer terug. Als een volleerd Costericaan heeft ie de wegen doorstaan en mijn paspoort gehaald. Love him soooooo much!
We genieten van Samara, van de zon, zee en strand, en gaan op dolfijnentocht met een mini catamaran. De zee is ruig en Ed wordt ziek van de golven, ondanks de primatour. Wel zien we dolfijnen en grote zeeschildpadden, we snorkelen, maar eigenlijk is hij alleen maar blij als het afgelopen is. Dat het begint te gieten en we door de stromende regen over het strand sjouwen in badpak is alleen maar lekker. Alles beter dan op die boot.
Lekker eten aan het strand met een reggae muziekje erbij, maakt een hoop goed. Samara is een paradijsje.
En dan de rit naar San Jose. Over een stuk van 260 km doen we ruim 6 uur. Vrachtwagens die maar moeizaam de berg opkomen, duiken doorlopend voor ons. Het schiet echt niet op.
Op een stukje van 50 km rondom San Jose zie we 4 behoorlijke ongelukken, een bus laat mij niet invoegen en dreigt me de weg af te drukken.
Als we uiteindelijk in San Jose zijn begint het feest pas echt. Overal mensen, brommers, fietsen, voetgangers, auto's, taxi's, bussen en getoeter! Links en rechts haalt iedereen je in. We zetten de Latijns Amerikaanse muziek lekker hard, Ed filmt en ik loods ons met het grootste plezier door deze crazy stad. ge-wel-dig. Als je niet in kan voegen steek je gewoon even je hand uit het raampje, dan laten ze je wel voor.
Uitgeput maar nagenietend van deze helse rit duiken we na een douche San Jose in.
Daar is het niet veel anders. Oversteken naar de andere kant js een hele onderneming, honderden voetgangers gaan overal en nergens naar toe.
Op straat wemelt het van de straatverkopers die luid hun waren proberen te verkopen, alles en iedereen schreeuwt en roept door elkaar heen. Niemand valt ons last lastig of dringt aan. Dat is in andere steden vaak wel zo.
Mijn hart breekt hier. Een baby op schoot van zijn jonge moeder, ze schreeuwt om het hardst om haar loten te verkopen. Dit kind heeft een gehoorprobleem voor hij 4 is.
Mensen zonden handen, voeten of benen, zich voortbewegend met houten krukken, scheef gegroeide mensen, oude mensen, allemaal proberen ze wat centen te verdienen door iets te verkopen.
De volgende ochtend lijkt het allemaal wat rustiger. We gaan naar de overdekte markt. Schijn bedriegt. Niks rust. Half San Jose is hier!
Kraampjes vol vis, kip, vlees, kruiden, eten, honing, bloemen. Ogen en oren tekort hebben we hier. Iedereen wil op de foto, geen enkel probleem. We maken er heel veel op deze prachtige markt. Ik bots tegen een vuilnisvat aan waar 2 complete varkenskoppen inliggen, ze kijken me lachend aan.
Wat een cadeautje, deze laatste ochtend.
Wat een andere wereld was dit. De luxe van de lodges, de grootsheid aan natuur, de bijzondere wegen, de altijd vriendelijke Costaricanen, het heerlijke eten, de bijzondere dieren, de rijkdom, de armoede, de mensen die we hebben ontmoet maar vooral samen genoten, verwonderd en gelachen.
Eigenlijk zijn we er nog niet klaar voor, maar vandaag vliegen we toch echt terug naar het hectische Nederland, waar de eerste afspraken in november nu al weer binnensijpelen.
Misschien doen we af en toe gewoon even een weekendje de deur op slot. Dan weten jullie waar we in gedachten zijn.
Pura Vida Costa Rica
-
22 Oktober 2015 - 12:28
Madeleine:
Lieverd, jullie vakanties zijn hoe dan ook nooit saai. Paspoorten, varkenskoppen... you name it. Ben overigens heul benieuwd naar die foto!
Goeie reis naar huis.
-
22 Oktober 2015 - 13:14
Hans Drescher:
Wat doe je je naam weer eer aan Eduard. Nog een heerlijke vakantie gewenst. Groet Hans & Marion. -
22 Oktober 2015 - 13:37
Bea Van Leeuwen:
Wat spannend allemaal, wat een andere wereld,wat een mooie verslaggeving, van deze hele bijzondere avontuurlijke vakantie . nog fijne dagen gewenst, en een goede terugreis, en nog heel lang nagenieten.
groeten Ma.
-
22 Oktober 2015 - 13:53
Bea Van Leeuwen:
Snap het niet , nu is m'n berichtje ineens weer verdwenen.
maar wat een avonturen, wat een andere wereld. wat een mooie verslagen, van deze heel bijzondere vakantie nog veel plezier gewenst, en een goede terugtocht, dan maar uitrusten en heel lang nagenieten.
groeten Ma. -
22 Oktober 2015 - 14:06
Rob & Sandra:
Hé, nee toch, jullie zijn toch nog niet klaar met de vakantie. We genoten zo van de mooie verhalen! Wat moet het allemaal een bijzondere belevenis zijn geweest. Geniet nog even van de laatste uren vakantie in zo'n prachtig land. In Nederland is het koud en nat, maar ja, dat is het zo vaak, hé ;-)! Wel thuis en we zien jullie heel graag weer!
Liefs, Rob & Sandra -
22 Oktober 2015 - 14:11
Rob & Sandra:
Ps. Een paar dagen geleden heb je me nog gebeld. Was heel gezellig hoor, maar toch wel een beetje jammer data je niet terug kletste. Foutje ;-) ... Ik heb je maar weer snel opgehangen! xxx -
22 Oktober 2015 - 14:25
Yana:
Hoezo deur op slot? Ik heb een sleutel hoor!
Ik wil graag alle verhalen in het echt horen!! Jullie zijn net geland in Nederland, een warm welkom met veel regen. Blijf nog maar lekker even in gedachten daar;-)
Xx -
05 Maart 2017 - 15:28
Ingrid:
Hallo Rita,
Ik heb je hele reisverslag gelezen, zo te lezen een mooie reis!
Wij denken erover om begin oktober 3 weken naar Costa Rica te gaan.
Wat we willen zien daar komen we wel uit, dat is altijd keuzes maken.
Het enige waar we over twijfelen is het weer, het is een van de maanden met de meeste regen.
Hoe hebben jullie dat ondervonden, is dat erg hinderlijk?
Of kun je ondanks de regen toch je gang gaan....
Groeten Ingrid -
05 Maart 2017 - 15:44
Rita Dokter:
Welke Ingrid wil dit weten? Ik ken er een aantal? Ingrid en K.J?
Maar los daarvan! Wij hebben verschrikkelijk veel regen gehad. De ochtenden zijn prima, maar 3 weken lang ging het vanaf een uur of 15.00 regenen, tot de volgende ochtend. We hebben 1 mooie zomeravond buiten kunnen zitten, de rest was nat. Echter.... zonder regen geen regenwoud. Ga je in een andere periode, dan is het bloedheet. Volgens de Costaricanen, is de regentijd de mooiste tijd en het land op z'n groenst. Alles staat in bloei. Wij hebben een natte, maar waanzinnig mooie reis gemaakt, waar we nog geen seconde spijt van hebben gehad.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
